I
Beyaz bir devrim çağında geceyi bileyen o devrimci
Çakıldı ruhunun dibine
Kanlı yapraklar örttü ardını
Sınadı dünya kendini sonraki anlarda
Ölüm bile şaştı cömertliğine
Şaştı dayanaklar ve sığınmalar
Gölgeleri yaşlı kandil titrekliği
Ve samimiyetsiz çuha çiçekleri nura bulaştı çekinmeden
Ağladı gül.

Kimliksiz yaraların musallat olduğu o devrimciyi
Her seğirme geri getiriyordu
Her ağıt derinliğe nefs adamış birer yara
Her ağıt azrailde bir kıvranış çevikliğinde

Dirilmeden devrimci
Kalbinde öğüttüğü şartlı benliğine
İçinde kopan en büyük tufanla tükürdü
Elem kustu her yüzleşmede
Şiir kustu, okunaksız
Ve dolanmasız
Kavis yüklü labirentlere çukur açıyordu
Huzur İsa olmakta, dedi ve sayıkladı
‘Huzur fazla gerçek tevekkülden’
‘Huzur devrimden başka’
‘Huzur ceza gecesinde’
‘Huzur seyretmekle tutulan herşey.’
‘……………..’