BİLGİSAYAR KORKUSU


      Daha adının ilk duyulduğu yıllarda ürküntü vermiştir bana. O zamanlar adı kopitür olan aygıt için, “Olağanüstü bir şeymiş, ne sorarsan yanıt verirmiş, boşu yokmuş.” diye anlatırlardı. Yine övünerek bir şey daha anlatırlardı, bizim aklıevvellerden biri de çıkmış, “Ne var ne yok?” demiş; kompitür ne diyeceğini bilememiş, infilak etmiş.
      Ben yine de bu aygıttan o gün bu gündür korkmuşumdur. Nazik alet ne de olsa. Ne adının bilgisayara dönüşmesi ne de “Ne var ne yok?” sorusuna yanıt veremeyip patlaması azaltabildi korkumu.
     …

     Bu korkumun hiç de yersiz olmadığını daha sonra yaşayarak gördüm.
Yakın zamanlara kadar daktiloyu elimden bırakamayışımın sebebi sanırım buydu. Sonunda her gelenin “Hala bırakamadın mı?”, “Teknoloji diye bir şey var, duymadın mı?”, “Beceriksizlik canım!”, “Çocuklar kadar olamadın!” gibi sözleri, dayanılmaz oldu. Sonunda, “Getirin, kurun!” dedirtti.
Asıl sorun da bundan sonra başladı. Bu kez de dokunmaya korkuyorum. Ama korkunun ecele faydası yok.
Başa gelen çekilir, deyip; gözümü de karartıp orasından burasından dokunmaya başladım. Arada çocuklar gelip “Oh oh oh, olmuş olmuş, düğmeye basma eylemi süper” gibi sözlerle alay ediyorlar. Çocuklar; onların birer bilgisayar canavarı olduğunu bu aygıtın gelişinden sonra anladım biliyor musunuz? Düğmeye basıyorlar ne olacaksa oluyor, aynı yere ben basıyorum, arıza. “Basmaktan basmaya fark yook!” diye bağırmaktan yoruldum.

     …

Aylar yıllar böyle geçti. Bugün bir sözleşme hazırlayacağım, ilgililer bir kaç saat sonra gelir. Sırf yazı yazıp çıktı almayı da, övünmek gibi olmasın öğrendim, diyececektim ama; bu aygıtın oyunları da bitmiyor ki. Bir an elektrik mi gitti geldi bilmem, ekran karardı. Başladım sağı solu aramaya, bilgisayarcıların hepsi meşgul. Arada biri “Her şeyi sök getir.” dedi. Ama ben ne o her şeyi sökmeyi becerebilirim, ne de o kadar vaktim var. Neyse ki, bir başkasının durumu uygunmuş, hemen de geldi.
Çok ağzı kalabalık biri değil gibi. Hoş geldiniz, dedim. Saygı duruşu sona ermiş de “Rahat!” demişim gibi, bir kez başını salladı. Ama doğal karşıladım. Bu kadar zor bir işi öğrenirken arada şirinlik dersi de alması beklenemez.

     …

Bilgisayara ne olduğunu, nasıl olduğunu anlatmaya başladım, dur işareti yaptı. Anlaşılan konuşmamanın yanında konuşturmama huyu da var. Ben de artık olabildiğince işaretlerle, mimiklerle hoş sohbet bir ev sahibi görüntüsü sergilemeye çalışıyorum. Onarıma gittiğimiz bürodaki adam ne soğuk biriymiş, demesin diye.
İnceledi inceledi. Düğmelere bastı; açtı kapadı. Sonunda ilk sözcük parçası dilinden sekti. Sözcük diyemiyorum, seken ses açık anlamı olan dört başı mamur bir ses değil:
- Hım!
Hım, dediğin her anlama gelir. Acaba söylemek istediği şey iyi mi kötü mü? Güzel mi çirkin mi? Önemli bir şeyi yok mu demek istiyor, at yenisini al mı?
Ben bilgisayarı bıraktım, adamı izliyorum. Devinimlerinden, göz kırpışlarından bir anlam çıkarmaya çalışıyorum.
     Adam ser veriyor, sır vermiyor. Yalnız, orasını burasını kurcalarken ağzından bir söz daha çıktı. Bu kez daha uzunca ama, yine anlamı belirsiz:
- Kötü!
Eğer kötü demek istediyse bizim bilgisayarın durumu iyi değil. Durduk yerde bir sürü masraf. Ama her şeyi de hemen kötüye yormamak gerek. Acaba kötü mü dedi, başka bir şey mi dedi. Bizim Bayındır’da köfteye köftü, derler. O da köftü demiştir belki. Öğlen yemeği saati de yaklaşıyor, “Köfteleri söyle!” demiş olamaz mı?
Küçük olasılık olsa da sormak gerekiyor. Duyarsız kalmış olmayalım.
“Köfte mi?” dedim, ama; demesem iyiymiş. Adam başını bir çeyrek döndürüp yüzüme baktı; alay ettiğimi mi düşündü bilmem, bakışı hiç hayra alamet değildi. Şöyle iki adım geri çekildim. Tanımadığım adam, elinin tersiyle bir tane kaptırır mı kaptırır.
Neyse, ortalık daha çok gerilmedi. Bizim bilgisayarcı bilgisayarın orasını burasını karıştırmaya, bir şeyler açıp kapamaya devam ediyor. Ben de pür dikkat izliyorum; ve o an ağzından üçüncü bir ses yankılandı odanın içine:
- Iıh!
Çok korkunç bir ses bu. Ne “Hım” gibi iyiye de kötüye de yorulabilecek bir ses, ne de “Köfte mi dedi, acaba” diye düşünülebilecek köfteden bir söz. Bu açık açık umut yok, demek, hayır demek.
Olmayacak bir yerine, dokunduğum kesin. Masraflı arızalar da garantinin bitiminden bir gün sonra ortaya çıkmayı severler.
Umutlar gitgide azalıyor. Azaldıkça da kötü haber vermeye programlanmış gibi bilgisayarcının çenesi düşüyor. Bu kez:
- Iıh. Cık.
Yani çaresi yok “Ölmüş bu aygıt!” demek istiyor. Ah benim ellerim, hangi elimle hangi yanlış düğmesine bastım acaba?
Sağ olsun bilgisayarcı yine de bir şeyler yapmaya, kurtarmaya çalışıyor ama, o da ne yapsın? Ben yanlış yunnuş yerlerine basıp düzelmeyecek biçimde bozduysam onun elinden ne gelir? Nitekim en hoşsohbet tavrıyla yüzüme baktı:
- Iıh. Cık. Olmaz.
Bundan ötesi yok artık. En uzun sohbeti ‘Iıh’tan ibaret olan adam, kendince kitap yazacak kadar laf etti. Onarmanın bir yolu yöntemi olsa, bu kadar gevezeliğe gerek duyar mıydı?
Olmayınca kalktı, el salladı, sessizce gitti.

     …

     Az sonra aynı yerden bir bilgisayarcı daha geldi. Meğer önceki gelen bilgisayarcının dükkanı açık dursun, diye oturttuğu bir yakınıymış. Benim çok zorda oluşuma dayanamayıp insanlık namına gelmişmiş.
     Şimdi bilgisayar düzeldi, ama ben yine dokunmaya korkuyorum.