Mahkeme-i İstiklal

Doğacak, belki doğdu bu anadan bir evlat
Toplum düzeni için otuz beş bin can zekat
Emanettir bu vatan, dal, çiçek her canlıya,
Ant verdik yükselmeye son ıramız ıslahat.

Görülen düş misali duyduğumuz heyecan
Gelişen adım, adım bitmeyen servi revan
Köprü üstü, yol çatı akan sularım aynı,
Aynı o yeşil hatta kurban verdiğimiz can.

Şahlanmalı kıratlar, ak binitli küheylan
Elbette damarından besleniyor her organ
Çağlıyor, çağ atlıyor ve onunla gururlu,
Atatürk ruhu uyan suskun kalamaz vatan.

Tan yerimiz ağarsın doğsun artık o hilal
Kararın son köprüde alçalmak veya ikbal
Taraf kim, hangi yöne savaşın adı nedir,
Atatürk sesleniyor, ‘Mahkeme-i İstiklâl’.