Şahlanacak yerküre. Bereketli topraklarımın üzerinde doğuracak analar özgürlüğü. İnsanca yaşamak olacak adı doğacak bebelerin.

Ne işim vardı bu hikayenin orta yerinde benim. Ben sıradan bir noktasıydım hayatın, sıradan bir virgülü. Bir gün ansızın bir el uzandı ve işte; şerefine kurşun satırların, şerefine bin kadeh. Cıvıldamaların orta yerindeyim ben de işte; tıpkı sizin gibi.

Mahalle delilerini soytarı edenlerin duyarsızlığı için burada değilim. Dahası egoistlerin ve hedonistlerin gözlerinin önünde, dilinde olmak için de burada değilim. Şerefine kurşun sıktığım bir varoluş peşinde olmadığım gibi tüketilmiş varoluşlar da benim peşimde olmasın. Ben onların öykülerinde rol almadım. O öykülerin içindeki karakterler için de bir rol yok bu öyküde. Uzak durun alabildiğine. Mümkünse bu, yalnızlığının öyküsü olsun insanlığın. Karaktersiz, hatta şerefsiz…

Tatildeyim...

Kaçıncı günüm bilmiyorum, çok da önemli değil. İlk günden beri zamansızlık boyutuna girmiş durumdayım. zamanın hükmünü yitirdiği o yeryüzünün bir tek bana ait dehlizindeyim.

Bilmiyorum acı veya tatlı, o eski anıları tavaflıyorum durmadan. Ve her tavafımda biriken yorgunluklar, nefes almak için kaçtığım bu deniz kenarını bir tür çilehaneye dönüştürmüş durumda.

" Git! Uzaklaş oradan!"

Gidemiyorum. Tavafın çekiminden kurtulamıyorum. Karadelik gibi çekiyor beni içine.

Ne vakittir beni çağıran sevgililerime kulak tıkamışlığım bu yüzdendi uzun zamandır. Serin bir sofadan keyifle seyrettiğim ufka doğru uzanıp giden ve bende sonsuzluk hissi uyandıran bir deniz manzarasını bırakarak sahil boyundan eve geldim. Yol boyunca kulağımı tırmalayan bana ait olmayan çığlıklara kulaklarımı tıkayarak güçlükle. Ve dokundum sonra sevgililerime birer birer..

...

Heyulalarım üşüşüyor gündüz vakitlerinde bile gecelere uzakken. Duvarlarımda beliriyor eskiden kazınmış bir yazı;

" Adam gibi sevgilim...Tut şimdi ellerimden; sonsuza değin de canım..."

Bir gidişin resmini görüyorum satır aralarının adi boşluklarında ve.

    Yağmur yağdı gece boyu, çisil çisil. Taze toprak kokularıyla uyandım bu yeni güne. Ve hemen yeni yıkanan ormana koştum güzel bir kahvaltının ardından.

    Şimdi bir tepedeyim ve buram buram yaşam kokuyor her yer. Buram buram toprak, ağaç, ot kokuyor. Neden bu kadar sever insan bu kokuları, neden bu kadar aşık olurcasına? Sanırım bedenimize hapsedilen ruhumuzun özgürlük anının kokularıdır bunlar ve ruhumuzun özgürlüğü demektir. Ve işte derinlerdeki toprak sevgimizin özüdür bu.

    Bedenin topraktan geldiğini ve yine toprak olacağını bliriz. Bu bilinç bizi bağlar sonsuzluk ve ebedi huzura, mutluluğa bu dünyada iken; biliriz o günün geleceğini ve ruhumuz, bir anlamda özgür olur bu bakımdan.

    Toprağın bir son olduğu bilinci, inancı ile onun doğrultusunda yön verilen yaşamlarda ise ruh, azap çeker. Huzursuzdur ve çıkmak için bedenden gayret eder. Her bedende böyledir bu. Ama bu anlatmaya çalıştığım bedenlerde ise tabiatına aykırı o kadar çok şey gerçekleşir ki ruhun, doğal olarak huzursuzluğu artar. Hissedilir şekilde.

    Mutluluk tam da bu noktada ruhumuzun huzurlu olması değil midir?

    Mutluluk gerçek ve kalıcı mutluluk yaratıcıya ve yarattığı sonsuz mutluluğa inanmakla başlar bu dünyada iken.

    Mutluluk, bedenlerin isteklerinden ziyade ruhun istekleriyle uyum sağlamaktadır.

    Tam burada aklıma gelen ama adını hatırlayamadığım bir bilge kişinin şu sözüne -içerik olarak- katılmamak mümkün mü?

    “ İnsan ne kadar uzak durursa bedensel isteklerinden, o kadar yakın olur gerçek mutluluklara.”

    Yine tam burada ‘ kübikleri’ hatırlıyorum ve,

    “Gölge etme başka ihsan istemez”

    sözüyle noktalıyorum bu satırları, uzaktaki dağların tepelerini bembeyaz bulutlar bürümüşken…

        Zaman durgun. Fırtına habercisi bulutlar yeni bir şölenin hazırlığını yapmaktalar. Kahvemi yudumlarken Karadenize doğru akıp giden Sakarya nehrine nazır küçük ahşap balıkçı barakasında, bir yandan başıma giren ağrılar yüzünden, kahve, çay ve nikotin almamamı söyleyen doktor tavsiyelerine uymadığım için kendime kızıyor, diğer yandan düşünüyorum son zamanlarda yeniden nükseden titreşimlerini yüreğimin.

        Zaman evet durgun ve sürekli değişerek kendini tekrarlıyor. Her giden andan arta kalan mutluluklar ve üzüntüler, tatlı veya sade bir hüzne dönüşüyor giderek. Gamsız ve kaygısızım. Başım ağrıyor ve kahvemi yudumluyorum. Aldırmıyorum çok da titreşimlerine yüreğimin. Beni su üzerindeki titreşimler daha çok ilgilendiriyor şimdi. Birazdan kalkacağım ve olta takımlarını alıp su kenarına ineceğim. Titreşimleri oluşturan balıkçıklar oltanın ucundaki çengele takılmadan yemi nasıl 'hüpletirizin' cevabını ararken ben de aklımdaki soru çengelini açmaya çalışacağım; aşk olmasaydı yeryüzünde şiirin ve şairin varlığından sözedilebilir miydi?