|
Hiçkimseye Mektuplar
(Can Kara) 3 Ocak 2003 |
Yaşam |
| |
 Hiçkimseye yazıldı bu mektuplar, belki birgün biri "kimse" olur da okur diye, içinde aslında cevabı kazılı sorular var |
|
|
2. BIRAK BİLDİĞİ GİBİ BÜYÜSÜN PAPATYALAR
Koskoca bir bahçenin ortasındayım, etrafım kazılıp bırakılmış mis gibi kokan topraklarla dolu. Bu koku öylesine çekiyor ki beni, yatıp üzerine içine karışmak istiyorum.Beni alsın, kendine dahil etsin istiyorum. Sonra biri, yüzünü görmediğim biri avucumu açıyor, kargacık burgacık taneler bırakıyor elime…taneler hareket ediyor. Korkuyorum, elimi silkelememle toprağa düşmeleri bir oluyor. Toprak hareketleniyor, merkezinin ben olduğum lokal bir deprem gibi bedenimden başlayan dalgalarla hareket ediyor. Korkuyla karşık bir coşku içimden gözyaşlarını taşırıyor, ağlıyorum. Haykırarak sarsılarak ağlıyorum, damlalar toprağa düşüyor. Sanki birbirini bekleyen sevdalıların kavuşması gibi tohumlarla buluşuyorlar, toprak gerdek yatağı oluyor. İpi kopmuş kırmızı balonlar, rengarenk uçurtmalar uçuyor, Rüzgar hepsini bir topluyor bir dağıtıyor. Gerdek yatağı gelinlik giyiyor. Papatyalar açıyor birdenbire; her yan altıngözlü, mütevazi bir şenlik yaşıyor. Papatyalar çoğalıyor. Gözümün alabildiği her yer sarı beyaz şimdi, bir cümbüştür gidiyor. Sonra birden patlıyor balonlar, uçurtmalar düşüyor, renkler sarıdan siyaha geçiyorlar hızlı hızlı.Şimdi siyah beyaz bir fotoğrafın içinde kırmızı bir noktayım, üzerinden kanlar sızan.
|
|
