Senelerin emeği var üzerimde... Bir bebeği büyütmek kolay mı? "Doğuran mı, bakan mı annedir?" diye boşuna tartışıyorlar... Emek kiminse, vefa onadır.
Zor olmamış doğumum; annemi çok üzmemişim. Birkaç gün içinde Allah rızkımı da göndermiş; annemle babamın evlenirken yaptığı tüm borçlar kapanmış.
Büyüdükçe daha çok emek isteyen bir çocukmuşum. Yaramazlıklarım annemini canını yakıp onu ağlatacak kadar kötüymüş. Biraz daha büyünce ona karşı gelmeye ve belki de söylediklerimle yüreğinin derinliklerini incitmeye başlamışım. Buna rağmen annem hep yanımdaydı.
Annem, yalnızca anne değildi; vefalı bir evlattı. Yaşamın şartları onu iki çocuğunun yanında, annesine de annelik etmeye mecbur bıraktı. Annemin şefkati üçe bölünmedi; üç kat arttı.
Çalışan bir kadın; hem de mali müşavir... Muhasebede işler gayet yoğun... ve de gayet yaramaz, hatta yaşadıkları ortamdan dolayı sorunlu iki çocukla en az onlar kadar ilgi ve şefkat bekleyen bir anne...
Zaman ilerledikçe çocukların sorunları sebebiyle anneannenin başka bir ortamda yaşaması gerektiği çıkıyor açığa... Çocuklar delirmek üzere... Anneanne felç ve iyileşmeye niyeti yok... Üstelik bakıcıdan dayak yemiş; fakat felçli hastaya bakan başka biri yok...
Sorunlar, sorunlar, sorunlar... Annem muhasebe bürosunu kapattı; çocuklarıyla ve annesiyle ilgilenebilmek için. Babamın işleri iyi gitmedi ve de durum yemeyip yedirmek değil; yemeyip okutmaktı. Üstelik çocuk okumak istemiyordu; özel derse gönderilse bile kaçıyordu... Borçlar gittikçe artsa da, gerekirse merdiven silinip para kazanılacak ve de çocuk okutulacaktı. Şükürler olsun ki Allah çok büyüktü; son iki hafta çalıştı ve girdi lisenin birine.
Fedakarlıklar yapıldıkları ortamda değer kazanırlar. Annem her fedakarlığını yüreğinden yaptı. Belki de yıllarca onu anne gibi görmeyen bir çocuk için çırpındı.
Benim annem yaptıklarıyla "canım annem" olmayı başardı... ve bence o, hiçbir zaman "yılın annesi" olmayı hak etmedi... O, YILLARCA YAPTIĞI FEDAKARLIKLARIYLA YILLARIN ANNESİYDİ...
