Yetmişlerde gelmiş gece çocuklarıydık
Kül rengi sevdalardı güneşimiz.
Bir elimizde yalnızlık,
Diğerinde hep umut.
Ne altmışlar kadar şanlı,
Ne seksenler kadar yanlı,
Renksiz hayallerimizle izlerken trenleri,
Gökkuşağı öyle uzaktı ki!
Yetmişlerde gelmiş darbe çocuklarıydık
Balkonlarda yeşeren sardunyalardı annemiz.
Bir gözümüzde yollar,
Diğerinde hep korku.
Bir kaç nota kadar yaslı
Bazen de güller kadar nazlı.
Yalancı emzik şekerlerle dönerken köşeleri,
Gerçekler öyle acıydı ki!
Yetmişlerde gelmiş hüzün çocuklarıydık
Aşka yabancı dervişlerdi hikayemiz.
Bir yanımızda deniz,
Diğerinde hep özlem.
Kalmak istesek sağanak yağışlı,
Gitsek önümüz karlı.
Kağıttan gemilerimizle aşarken enginleri,
Dalgalar öyle yırtıcıydı ki!
Yetmişlerde gelmiş rüya çocuklarıydık.
Yoklukla bütünleşen masallardı tesellimiz.
Kayıp bir babanın gittiği günle,
Hiç gelmeyen sevgilinin dönüşüne kadar ömrümüz.
Yaşamak zor ölmekten
Sevmekse terk etmekten.
Bomboş duvarlara kazırken isimleri
Geçmiş öyle sarıydı ki!
Yetmişlerde gelmiş isimsiz çocuklardık,
Heybesi sırtında seferilerdi kimimiz
Cihana bedel evrenlerde
Denizdik,Özgürdük,Barıştık...
Eskiden sarılırdık,
Şimdiyse kayıptık.
Körleşmiş gözlerle okurken Mesneviyi,
Zaman öyle hercaiydi ki!
