Koca bir hiçliğin ortasında birer pislik, birer değersiz mahluk olarak bulunmaktayız. Var mı hayatımızın bir anlamı yalnızlığımızdan başka. Sartre’nin dediği gibi ‘Bütün var olan şeyler bir neden olmaksızın doğarlar, zayıf bir şekilde yaşamaya devam ederler ve kazayla ölürler.’
Nebulanın gözü bakış açısına yalnızlardan başka kim sahip olabilir. Yani kim kendini gökyüzüne havalandırarak bakabilir hayata. Tabi ki yalnızlar.
Önce varsak yalnızlığımızla varız. Öncesi de sonrası da yalnızlık varlığımızın. Varlığımızın araştırması ise hayatımız. Bu araştırmayı ancak yalnızlıkla sağlarız. Kimse yardım edemez bize.
Ne sağlar varoluşçu yabancılaşmayı, yine yalnızlık.
Yalnızlık hayatımızın psikoterapiğidir. Varoluşçu psikoterapinin en büyük silahı yalnızlığın bireye sağladığı güçtür. Varoluşçuların en büyük sorunu intiharın, ölüm korkusunun ilacı da yalnızlıktır. Yalnızlığımızın hayatımıza kattığı varoluşçu anlam bizi hayatta kalmaya zorlar. Ayrıca zeminsizlik ankisiyetesinin ilacı da yalnızlıktır.
Tesadüfen geldik dünyaya, tesadüfen yaşıyoruz ve zamanı gelince öleceğiz. Var mı bunların yalnızlıktan başka bir çıkışı. Var mı varlığımızın yalnızlıktan başka bir değeri.
Yalnızlık varlıkla beraberdir, ayrılmaz. Ayrılırsa insan oluşmaz.
