Evin her köşesinde eskiyen eşyalar gibi eskir takvimler de..
Her takvim kader dışı zamanları saklar içinde..
Bir kader dışı zaman daha..
Tam ortasındayım..
Ne varım ne de yok..
Sesimi duymuyorum ben bile..
Kalbim tüm ritimsizliğiyle çarpıyor,
Ellerim titriyor tüm bitimsizliğiyle..
Sonu yazılmamış bir hikayenin içinde kaybolmuşum,
Yetmiyor notaları vurmak yüzüme..
Uyanamıyorum derin uykumdan,
Koparılması unutulmuş takvim yaprakları birikiyor içimde..
Ve biliyorum artık;
Adımsızmışız, adsızmışız, emsalsizken masalsız kalmışız...
Tıpkı nükseden bir yara..
Şimdi devrilmiş kum saatleri gibiyiz,
Akmıyor içimizden yine zaman..
Düğüm düğüm bir kaç kum, saatin dar boğazında,
Dar boğazımda düğüm düğüm bir kaç yudum..
Takvimsiz rüyalara dalıyoruz ..
Akmıyor yine zaman..
Ve ağır ağır kayboluyor boşlukta
Bir cinaslı cenaze ve bir yağmur adam..
