annenin örgü yumagindan kalan iplere
kibritler baglayip köprüler gerdin
kavusmasiz kiyilari birlestirdin
limon sandigindan cikardigin bir pasli civiyle
topragi eseleyip
nasil da degistirdin akisini derelerin
takili kalan yapraklara
nefesini rüzgar eyledin
su almasin diye kagit gemilerin
koskocaman yüregini yükledin
islak saclarin
camurlu ellerinle eve döndügünde
cok azar isittin
üzülme kaptan
bugün kapinin önünde
sen bir okyanusu gectin
acilar dalgasidir deniz yüregin
gözyasi deresidir o denizin
üzülme kaptan
tayfalarini güldüremezdin sen aglamasan
