Unuttuğumuz bi şeyler var hayata dair….
Zannederken yaşadığımızı evden işe, işten eve...
Çıkar denilen doyumsuz yılanı doyurup,
Zaman denen acımasiz değirmene direneceğimizi...
Unuttuğumuz bir şeyler var hayata dair…
17 yaşında kuruttuğumuz çiçekler gibi kitap arasında,
Düşler gibi binbir heyecanla anlattığımız…
Analarımız, ninnilerimiz masallarımız var unuttuğumuz...
Unuttuğumuz bir şeyler var yaşam coşkusunu arttıran;
kelebek kanatları, yakamozlar, iğde çiçekleri ve altında bir hamak,
rengarenk çakıltaşları... yunuslar var...
Unuttuğumuz bir şeyler var köprüaltlarında…
Yuvası dağılmış kuşlar, yangınlarla yok olan ormanlar,
ayazda uyuyan akşamcılar,
savaşın yersiz yurtsuz bıraktığı çocuklar,
kitapsız, önlüksüz çocuklar var köy okullarında….
Unuttuğumuz bir şeyler var, otobüslerde, asansörlerde
gözlerimizi kaçırmadan söyleyebileceğimiz iki kelimelik...
Unuttuğumuz bir şeyler var, yada görmezden geldiğimiz,
binlerce kez geçtiğimiz kaldırımlardaki midyeler gibi...
