Kendi
Haline bıraktım artık
Karanlığı
Benim olmayınca
Rüzgâr
Onca zaman
Alamadığım
Bir yolun
Şafağındayken
Akan suların
Kıyıya
Bir hacet
Kalmayınca
Yiten
Tüm umutlarım
Suyun
Enginliğinde
Asudeleşen aşkın
Verdiği sarhoşluğun
Mağduruyum
Ne çıkar
Güneş acımasın
Ay halimde ışıtmasın
Yıldız yücelerden
Göz kıpmasın
Bakmasın
Sinemde
Küllenen bigane
Aşkı
Aydınlatmasın
Bıraksın artık
Melalimle baş başa
Bıraksın beni
Hiç avutmasın
Bir umut ışığı dahi
Yakmasın
Dileyenlerin
Melalinde açsın
Sevilmek değil
Sevmenin
İyi olduğunu
Söyleyen
Sevmenin hecelerinde
Seyrederken
Hiç görünmeyen
Umutlarıyla
Hasırlara
Şekiller işleyerek
Özünü veren
Bir vuslat için bilenen
Kimliğinde
Gizemleri seçen
Senindir
Artık
Cihanda şakıyan
Nevi şahsına
Kalan
Sevdiği halde
Bir umut vaat etmeyi
Dahi çok gören
Hicranıyla
Kenetlenirken
Metanetin
Seyrine bezenen
Issız
Gecelerde
Nefeslenen
Gönül hüznünü
Bu halde deşifre eden
Ne
Diyeyim ki artık
Sen bilirsin,
Sen seçiciliğiyle meşhur
Olan bir revansın
Sen
Zaten bir tarafsın
İman zenginliğinde
Vakfiyesin
Her zaman kendini
Yenileyensin
Sen
Bir terakki perversin
Israrla
Şefkatini esirgeyen
Selamı
Dahi çok görensin
