Limandan kalkan umut yüklü bir gemiydim.
Nerde duracağını bilmeden, rüzgarın götürdüğü yere giden.
Yanlızdım ve yıllar olmuştu kendimi maviye bıraktığım.
Bazen yeşile can verecek topraktım, bazen umut verecek mavi, bazende can suyu verecek bir bulut.
Kaç liman geçtim, denizlerden okyanuslara.. Okyanuslardan limanlara..
Yeşil yoktu ama hiç bir limanda.
Hepsi taştan, hepsi harçtandı işte.
Kimi zaman yanaşacak bir limanda bulamadım.
Uzaktan el sallayıp şehrin yamaçlarındaki yeşile,
bir gün belki yine gelirim diye seslendim.
Yeşilden maviye açılan gizli bir geçitten geçtim dün gece.
Bir limanın önünü yanaşıp demir attım.
Yaylalarından esen rüzgarın getirdiği çimenlerin sesini dinledim.
Yeşil olmalıydı... Çünkü sesinde bir hüzün vardı sanki.
Sararıp solmadan diyordu sanki.
Bekledim gecenin bitip sabah olmasını.
Sabahın ilk ışıklarıyla yeşilim.
