Bir bir yanıyor sığındığım kaleler ,
Kendi cenazemi kendim kaldırıyorum
Simsiyah bir duman yükseliyor
tepelerden
Her yangın kendini tüketen
Bir nehir gibi
Başladığı yere dönüyor .
Yaşanmış acıların kıyısından geçiyor
Tapınağa giden yol
Her gece odamın penceresinden
görüyorum.
Rüzgarın sesi korkutuyor
Yalnızlığın uğultusu çoğalıyor ellerimde
Nereye dokunsam eksiliyor varlığım
Tükeniyorum...
Ölümüm bu kentte olmasın yeter...