Az önce kısa süreliğine de olsa elektrikler kesildi. Yaşamsal faaliyetlerin bir kısmı dolayısıyla durdu. Geçici olarak dinlenme zamanı yani. Birden aklıma prizdeki fişleri çekmek geldi. Malum; elektrik geldiği zamanki gücü fazla olduğu için cihazlar arızalanabiliyor. Derhal hepsini çektim.
Bir tek neyi çekemedim biliyor musunuz? Anılarımı. Onları hafızamda bıraktım tek tek.
Anılar böyledir işte hep içimizdedirler. Bizimle yer, bizimle içer, gezer ve tozarlar. Ama uyandıkları zaman, hele bir de akla düştüklerinde ana sigortayı bile attırırlar.
Bakarsınız duygularınız halen sımsıcacık, hüzünler ise daha bir dibine çöker, acılar demlenir, lime lime olur yaşanmışlıklarda tüm beden, pıhtı pıhtı koyulaşır sevdalar; karışır kana, dolaşır ayağa, kocaman bir sarmaşık misali gövdeyi sarar usul usul.
Fişini çekmek zordur anıların. Hele bir yaklaş ve dokun! Çarpar, sallar insanı. Öyle bir güçtür ki o bilmem kaç watt.
Bazen çekemiyorum anılarımı, şehir şebekesi bile az geliyor bana.
Zaman zaman enerjimin tükendiğini hissediyorum. Böyle zamanlarda ne mutlu ki bana jeneratör görevini üstlenen ailem ve dostlarım var.
Onlar benim; "En Karanlık Zamanlarımın Sönmeyen Işıkları"dır.
Sevgilerimle...
Aysel AKSÜMER
