Yol karanlık... Sokak lambaları yolu yer yer aydınlatıyor. Yürüyorum. Sokakların her iki yanında hala 99 depreminde yıkılmış binaların kalıntıları ve onları saran bitkinin, çalı çırpının kıpırtıları var. Havada tatlı ılık bir dinginlik var. Bir güzel rüzgar tam yaz gecesinin tatlı ılık, güzel serin dokunuşuyla esiyor.
Havada tam doğru kıvamda yaprak hışırtısı ve tam doğru notada topuklu ayakkabı sesi.. Tam doğru sarılıkta kısa saçlar ve tam doğru tonda güzel parfüm kokusu. Çok doğru... Çok çok doğru. Hatırlamak kaçınılmaz. Zaman ve mekan değişiyor ben yürürken. Gidiyorum bir başka zaman ve mekana. Gidiyorum çocuk gençliğimin sevdalı yıllarında bir yaz akşamına.
Bir isim değil, bir duygu kalbimdeki. Hatırlıyorum tatlı bir gülümsemeyi. Hatırlıyorum geçmişi. Uzun sürmüyor. Ne yazık ki ya da çok şükür ki... Uzun sürmüyor. Bir anda geçiyor gülümseme ve zaman ile mekan yeniden değişiyor, bütün duygular değişiyor. Yıllar geri geliyor kalbime ve o tatlı yaz gecesi arkamda kalıyor...
