Sensizken başlıyor çığlığım. Sensizken farkediyorum senli günlerin değerini.. Sensizlik acı veriyor bedenime, çok farklı bir acı.. İçimin yandığını hissediyordum adeta, kalbimin durduğunu, organlarımın işlevini yitirdiğini ve hatta artık bir hiç olduğumu..
Sensizliğin bende bu denli farkedileceğini hiç düşünmemiştim. Sen yokken ben vardım, gittin yine var olacağım sanıyordum. Evet varım bunu inkar edemem fakat var olmak için varım.. Varlığım sennle birlikte terk etti beni. Hiç beklemiyordum bu denli yalnız kalmayı. Haketmediğimi söyleyip isyan ediyordum. Hep ağlıyordum sensiz geçen her gün.. Artık neyi farkettim biliyor musun? Ağlamıyorum.. Neden mi? Çünkü senin gidişin en büyük acydı benim için ve ben bu acıyı çektim. Sanırım artık eskisi gibi acı çekmiyorum. Sensizliğe de alıştım, böyle de mutlu olmayı yarım yamalak da olsa başardım. Artık gülebiliyorum.. Artık her acıya dayanabiliyorum; lakin hala seni içimden atabilmiş değilim. Halen seninle yaşıyorum. Tekrar senin olabilmek için can atıyorum ama..
Sana biraz senden bahsetmemi ister misin? Sen benim ilk kalp sancımsın. Hiç yanmamıştı yüreğim böylesine.. Öylesine değil ölesiye sevmiştim seni. Herkesten farklıydın benim için. Neleri feda etmedim ki senin için.. Kişiden vazgeçemedim fakat kişiliğimden çok ödün verdim. Benliğimi kaybettim senin yüzünden.. Asla dediğim şeyleri yaparken buldu kendimi.. Neydi kendimi bu kadar kaptırmama sebep? Herkese göre normal bir insandın; fakat benim için dünyanın merkeziydin adeta. Kendimi senle bütünleştirmiştim, bir bütün oluşturmadığımızı bildiğim halde.. Nedendi bu çaba, niye benim olman için bu kadar uğraştım? Aşk buydu sanırsam.. Birine delilercesine aşık olmak, kendini ona göre ayarlamak..
Peki ya sen gittikten sonrası ..? Giderken hiç bıraktıklarını düşünmedin mi? Seni bu kadar seven birini hiç düşünmeden hiç arkana bakmadan bırakıp gitmek nasıl bir duygu çok merak ediyorum doğrusu. Sen gittin başladım "keşke" demeye. Sen varken umursamadığım herkes gelip yüzüme vurdu gidişini, yaptığım hataları. Senleyken senin tekrar gideceğini bildiğim halde hiç bırakmıcaksın gibi davranışlarımdı keşkelerim.. O kadar "keşke"nin içinde "iyi ki" lerimde vardı elbette. Senle geçirdiğim hiç bir an için pişmanlık duymuyorum. Çünkü senleyken dünyanın en mutlu insanı bendim. Senleyken akrep ve yelkovan kovalıyordu birbirlerini hiç durmadan , ya sensizken mıhlanıp kalıyordu adeta.
Çok hızlı yaşadım hayatımı daha 16 yaşıma basmış olmama rağmen ne gözyaşları akıttım, ne acılar çektim. Pesimistliği yaşayıp optimistliği yaşamak isteyen karamsar bir insan olmuştum ben. İtiyordum etrafımdaki herkesi. İstemiyordum kimseleri, benim istediğim sendin..
Her duyguyu tattım seninle ve gidişinle. Mutluluklarım da oldu üzüntülerimde, korkularım da.. Şimdi tekrar söylüyorum herşeye rağmen iyi ki tanıdım seni.. Herşey için teşekkürler.. Gidişin için de.. Çünkü gidişin de çok şey öğretti bana. Şimdi zaman sensizliğin ertesi..
