artık yaşıyor taklidi yapmıyorum,
mutluluklardan keyif almasını bilemiyorum
belkide amacsız yaşamımın farkındalığı gözlerimin önünden gecip gidiyor
damarlarımda dolaşan yalnızlık duygusu beni vahşi bi hayvan gibi kemiriyor
şırıngayla cekip savuruyorum boşluga...
belkide birinin kanına gecmesini istiyorum belkide birinin kanında kaybolmak
içime cekiyorum sonsuzlugun dumanını
belkide sonsuz olmak istiyorum ya da hiç varolmamak
varoluşumu sorguluyorum
elde ettiğim günahları veriyorum küçük cocuklara
alın hepinize benden birer armagan
anlamını kaybederken gülüyorum onlara uzaktan bakarak
belkide anlam kazanmalarını istemiyorum bende,
şimdi herşey daha silik ve daha anlamsız
kendime yalanlar söylüyorum sadece ve ironik sevincler yaşıyorum
kapatıyorum defterimi artık karalamalar yapmıyorum
ele almıyorum hiçbi konuyu
derinliğinde kaybolmuyorum senin
yüzeysel geçişler yaşamanın artık sıradanlaştıgı günler yaşıyorum
ve bir sokak fahişesi gibi atıyorum düşüncelerimi yollara
birinin bedeninde kendisini bulmasını istiyorum
ve mutluluklar yaşatmasını istiyorum
yine yalnız kalmasını ve terkedilmesini...
artık dudagımdaki sözler daha saldırgan ve daha kindar
kaybolup giderken boşlukta tutunamıyorum
belkide intihar ediyorum...
