Nereden geldiyse aklıma bu gece bilinmez.! Son öykümü yazarken-hep kibrit kullanırım oysa- Sigaramı bana verdiğin çakmakla yakmak geldi içimden.
Kutusun dan çıkarıp yaktım sigaramı,derken derin bir nefes. Şimdi ki zaman dan,geçmiş zaman hakkımı kullanmaya başladım…
Hatırlıyorum da öyle ani gelişen bir aşk değildi bizimkisi. Yavaş,yavaş ve uzun sohbetlerin ardın dan başlamıştık biz bu aşka.
Yaşadıklarımız dan çok,hiç yaşayamayacaklarımızı konuşur,hayata dair kaygılarımızı paylaşırdık.
Aklımıza geleni cesurca söylerdik ama yine de içimizden söküp atamadığımız kirli geçmişimize parmak basardık sohbetin bir yerinde, içimiz kanayarak susar teslim ederdik gecenin bağrına bir günah kadar ağır düşlerimizi.
“Bir lodos gerek; yeni bir tende vücut bulup, yeniden doğmak gerek ancak böyle sileriz bu kirlenmişliği” demiştin bana bir gece. İçimiz acıyarak suskunluk oyumuza devam etmiştik.
Oysa her ikimiz de biliyorduk ki. İnsan geçmişiyle gelir yaşadığı en son güne.
Keşke. Ah bu keşkeler var ya, belki de insanın tüketemediği tek umudu ve yeni bir fırsat istediğidir Allah’ından..
Keşke silebilseydik kirli geçmişin tortularını ve keşke seni yeniden yaratma gücüm olsaydı. Keşke..Keşke..
Aldığım notları okuyorum o günlere dair. Neler yazmışım meğer. Sorular, soruları çekmiş binlerce düşüncenin kapısı açılmış beynimde ardı ardına.
Şimdi anlıyorum ki biz bir tek şeye yenilmişiz, Kirli geçmişimize…
