Kalem tedirgin yine.
Yaşananlara tanıklık etmekten, gizliden gizliye tüm suçlara ortak olmaktan belki.
Bir köşeye savrulacağını biliyor…
Keşfetmek istiyor. Korkmadan tatmak, usulca.
Ve masumiyetini teslim ediyor yazarak.
Geri gelmeyeceğini bile bile ruhunu uyuma bırakıyor.
Ve derken biri gelip hükmediyor ona. Sayfalar hayatın geçip gitmesine izin veriyor.
Bir sessizlik sarıyor ortalığı. Rüzgar şahitlik ediyor.
Yere düşen her yaprakta duruluk yok oluyor.
Ağaçlar umutsuz bekleyişte.
Kaleme hükmeden, hayata da sahip olmak istiyor bir gün.
Geride kalmış sayfalar çıkıyor karşısına bu kez. Engel oluyor.
Sessizlik yerini kesif bir gürültüye bırakıyor.
Rüzgar yeniden savuruyor.
Gece de sustu sonunda.
Güneş yerini sonsuzluğa uzanan bulutlara bıraktı.
Gölge ona düşman kaldı.
Sayfalar ihanet etse de kalem hep yazdı.
Sonunda bir köşeye itildi. Biliyordu ya o da.
Sayfalar sebepsiz kırgın.
Kalem gibi o da susuyor…
