o gözlerin nasıl da acı çektirio bana
zaman geçtikçe daha çok anlamlaşıyor
gerçeğini görme ihtimalim yok oluyor
"şimdi hazırım" desem de
cesaret edemiyor ellerim
"nasılsın" demeye
yine kalbimi kırarsın,üzersin diye
adım atmaya korkar oldum
adının geçtiği her yerde ellerim buz tuttu
ısınması için her defasında seni istedim yanımda
senin sevgi dolu kollarını özledim
şimdi yine birgün bnm olurlar diye bekliyorum
olmayacağını bile bile
acı çektiriyorum yüreğime
belki de sana söylemek istemeyipte söylediklerim için cezalandırıyorum kendimi
kim bilir
belki de seni senden fazla önemsiyorum
her aklıma geldiğinde
seni unutmaya çalışıyorum
unutturacak birkaç söz arıyorum
o an farkediyorum
kalbimi çok incitmişsin
kalbimi yakıyor her hatırlayış
başımı yastığa koyup
senin adını sayıklamak
rüyalarımda yaşatmak
sonucunun kabusa dönüşmesi...
o an gözlerimi açıyorum
ama yoksun işte...
yokluğunla başa çıkamıyorum
gücümü kaybetmişim her gözlerine bakışımda
bin defa ölmüşüm hatıralarda
savaşamıyorum artık
evet söylüyorum
her gece seni düşünürken yakalıyorum kendimi
seni ve anılarımızı
nasıl bir anda böyle olduk diye sorup duruyorum kendime
aslında herşey bnm için ani oldu
sen başından beri farkındaydın olup bitenin
keşke gözlerin onu da söyleseydi bana
bana gerçekten değer verdiğine inandığım kişi
ne olur dön artık...
