AĞIT
Hep nisanlarda malul nisyanlara benim ağıtlarım,
İçinden trenler geçip giden yürek ovalarında,
Hep gidenlere takılıp kalan o çocuk aklımı,
Küçük parmaklarından tutup büyük kalemlere çizdirdiğim,
Eçiş büçüş vagonlara bindirip yolcu ederim.
Ağıtlar büyütüp, yalnızlık kokan insanlar biriktirip
Ayak seslerimi almadan yanıma,
İçinden hikayeler akan dar sokaklarında Milas’ın
Öylece yürüyüp giderken,
İçimden patlatmak geçer hayatın ağzını yüzünü.
Yine de ilişmem affederim.
Dedim ya ben beşerim,
Ben şaşarım,
Hep nisanlarda malul nisyanlara
Ve o daracık sokaklarda akıp giden
Büyük hikayeleri olan insanların suskun ağıtlarına...
