Sana ihtiyacım var dedim; Sen gelmedin.Oysa bilirdin her içim acıdığında başımı omzuna yaslayıp senden hiç utanmadan hıçkıra hıçkıra ağladığımı. Sen ki saçlarımı okşarken ellerinle hüznüm mutluluğa bürünürdü gizlice. Gözyaşlarım koca şehri ağlatırdı. Gece maviye boyanırdı. Hüzün ve mutluluk işte böyle karışır giderdi sonsuzluğa…
Ben sensiz yaşamak nasıl bir şeymiş hiç bilmezdim. Her elimi uzattığımda tutardın ellerimden , usulca sus konuşma der, sadece yürürdük uzun uzun. O yollar ki hep kısa gelirdi bana.İçimdeki sen , çocuk gibi şımarırdı kollarında…
Bir gün beni bırakıp gitme ihtimalini bile düşünmedim hiç. Sensiz geçmem sandım o boş sokaklardan , buralar sensiz değişmez sandım yanılmışım. Her elimi uzattığımda tutar çekersin sandım, yanılmışım…
Bir gece sensiz oturdum o köşede. İçtiğim şişeyi sensiz kırdım.Hüzün kapımı çalınca birden oturup ağladım. Sensizliğin acısıyla birlikte yüreğime ağır bir yara açtım. Yürüyemedim; sensiz o sokaktan o caddeden geçemedim. İçmde taşınılmaz bir acı, aklımda sen, ellerimde yokluğun oturup bekledim…
Aradan yıllar geçti sen gelmedin.
Sevgi Demirdelen
