<tt> <br></br> Güzel ve dingin bir gün...dışarıda sert bir rüzgar <br></br> esiyor, tuhaf hissediyorum...bir deniz kıyısında, <br></br> kumsalda çıplak ayak dolaşıyor gibi... saçlarım ve <br></br> eteklerim savruluyor...rüzgardan çok denizin sesini <br></br> duyuyorum... yüzüme sıçrayan tuzlu su beni rahatsız <br></br> etmiyor...tüylerim diken diken olmuş ama <br></br> üşümüyorum...hırkamı örtmek bahanesiyle kendime <br></br> sarılmışım, ağır adımlarla yürüyorum...garip bir huzur <br></br> var o gri yalnızlıkta...sanki etrafımdakiler gerçek <br></br> değil gibi...tek hissettiğim serin, ferah mis gibi <br></br> temiz hava içime çektiğim....içim masmavi oluyor...bir <br></br> kaç martı hayal etmek istiyorum bu manzaraya ama <br></br> seslerini duyamıyorum denizin gürültüsünden...sesini <br></br> duyamadığım martıyı ne edeyim....halbuki ben onlara <br></br> kuma çizdiğim kalbi gösterecektim...ve topladığım <br></br> midye kabuklarını... <br></br> dün gece seçtiğim yıldız da parlamadı bana...oysa ben <br></br> onu milyonlarcasının arasından seçmiştim... <br></br> dışarıda rüzgar hala tüm şiddetiyle esiyor....bense <br></br> gözlerimdeki yaşların, yanağımdan süzülürken bıraktığı <br></br> sıcaklığı hissedecek kadar üşüyorum....isyan değil <br></br> kalbimde esenler, rüzgara inat....dingin bir acı var <br></br> yüreğimde...sanırım biraz daha olgunlaştım.... <br></br> <br></br> yaşasın sevgi.... <br></br> <br></br> çok güzel bir iki satır vardı şimdi kime ait olduğunu <br></br> hatırlamıyorum, şöyle diyordu; <br></br> "Güneşe doğru zıplayın...onu tutamasanız bile en <br></br> azından ayaklarınız yerden kesilir...." <br></br> </tt>
