meçhul bir keman sesi dağılıyorken odama
kulaklarım yırtılır alenen
parlak karanlıklardan uyanıp
rüyama yatarım
kanımın her bir damlası her bir yerde dağılır
yastık, yorgan demeden
başucumdaki ay sahiplenirken geceyi
kuşkular başlar gelecek fırtınaya dair
ve köpeklerin borusu ötmeye başlar geniş caddelerde.
artık ne eminönü kalabalığı
ne üsküdar
ne de kadıköy vardır aklımda.
ardından akacak yaşı kalmayan gözlerim
bir damla ışık için yalvarır
artık ne damarlarımdaki alkoldür bana çare
ne de düşüncesizce kırılan hayallerimin yansımaları, gökkuşağı sandığınız.
rüyasında ecelsiz ölen bir martının çığlığı çimdiklese de kolumu
yankısı bir vedadır karabataklardan koruyamadığım sahillerde
gündüzün karanlığı zorlasa da rüyamı
çağırmayın beni uyanamam artık
karabataklar heryerde
