Sıfırdan yudumlanmak hayata;Sevdanın yüreğine.
Ben unutmam sevgili,
Sende unutma,
Yandıkça ışığı aşkın,
Ve yüreğimde tutundukça bir yanın,
Ben unutmam asla,
Belki de,
Kimbilir,
Budur bendeki gerçeği,
Aşk adına,
Senden kalan hayatın...
diye başlamıştı yüreği sonsuzluğa karışanın ,olmanın ve olmamanın bir nedeni vardı bende,benim kendime yitirdiklerimde,
Sevildiğini asla sevdiği kadar bilemeyecekti.Ne kendisiydi sevdiğini anlayan nede sevildiğini anlatmaya çalışan bir başkasıydı kendisinde sorgulanan.Aslolan hayata alışılagelmiş bir düzenin hazırlıksız taraflarından bakmaktı.Olmadı demek olmazdı,olacaktı.
Yüreğindeki sevdaya ayaklandı tüm kelimeler,eninde sonunda gitmek vardı.Gidemedi hiçbirşey gitmek istediği tarafa.Kaldı öylece.Sahipsizliğini hatırlattı kendisine.Hayata dair değişen herşeyin,hiçbirşey kadar önemli olmadığını bildiği halde,gidemedi bir adım uzaklığına düşlerin en güzel yerinde bekleyen.
Kal demek için değildi hiçbirşey,nede git artık diyebilmeyi gözyaşlarına alışık,mevsimi kendi dağarcığından kendi yüreğine taşıyabilmenin ardındaki yaşanan herşeyi.Sil diyebilmek kolay değildi elbet.Silerim,unuturum seni diyerek bekleyebilmek. Kolay olmasa gerekti.
Çünkü sevda vardı aslolan yerde.Ölen bizdik umutlarımızın peşinde.Birinin öldüğü yerde bir diğerinin olmaması gerekliliğine inandırmıştık kendimizi.Yaşanan aşk örülen duvarların dibinde böyle suskun durmamalıydı.
Sen gidersen bir başkası gelir diyerek ömrümüzü kendi ellerimizle tüketmemeliydi.İnanmıştık inanılması güç gelen herşeye. Koskoca bir sevdanın içinde küçücük mutluluklarla bölüşülmeye.
Geçip hayatın aynasının karşısına,gülebilmiştik herşeyin bir an önce ölmesini bekleyen hiçbirşeye. Alışmıştık sonunda ama yenilmemiştik aklımızı başımızdan savuran rüzgarların deliliğine,kimi yazmıştı sevdasını,kimi anlatmıştı,biz dinlemiştik, savaşta esir düşen bir komutanın bakışlarına yaslamıştık sonbaharı.Gurursa gururdu,bizi biz kadar kendimize öğretemeyen.
Eskinin canı cehenneme demek zor değil şimdi. Kelimelerin anlatamadığı bir beni yaşıyorsun dudaklarının hareketsizliğinde.Bir beni hatırlıyorsun cümlelerine eli kolu bağlanmış bir şekilde.
Film karesi olsa hayat yırtıp atacağım hayatımın en acı zamanlarını. İnanmayacaksın belki ama yazıyorsam ve dahası yaşıyorsam sebebi sensin.
Birinin öldüğü yerde biri olmamalı asla.Bir tek sen bil seni sevdiğimi,sana dokunan rüzgarların yerine koy ellerimi,sana bakan çocukların gözlerine say gözlerimi.
Ben öldüysem senin için öldüm.
