kimi zaman çocuk
kimi zaman kadın oldum karşında
gel dedim
gelemezdin
gözyaşlarının aktığı nehirlerde ben de yüzdüm
bilirim bu yüzden korkularını
ama nereye kadar..?
susmak kabullenmek oldu akşamlarda
konuşsam anlatacaktım
konuşsam anlamayacaktın
beni yorma
sabır çiçekleri solmak üzere
beklemenin de bir zamanı
zaman dolarsa oyun biter
seyirciler oturmaz karanlık ve boş koltuklarda
yönetmen sahneyi terk eder
oyuncular dağılır
perde iner
acıların geçtiği sokaktan ben de geçtim
bilirim bu yüzden hüznünü
ama nereye kadar..?
haydi
bir iyilik yap şimdi kendine
perdeyi aç
hayatını oyna
kısa bir zaman ben de geçerim belki konuşmalarında
ellerim güneşe doyamadığından gururlu
sözcüklerini uzat bana
kapım belki açık
telefonum belki çalar
zamanlı zamansız düşündürme beni
ya gel adam gibi konuş benimle
ya da git yalnızlığımı kazanayım
sevginin sömürüldüğü duvarlarda ben de hapsoldum
bilirim bu yüzden kaçışlarını.
Söyle !
nereye kadar..?
