Kimi zaman bilinmez acıtır içini bir şeyler. Ne olduğunu kendin bile bilmezsin. Akar gözünden yaşlar; zamandan mı, yaşananlardan mı, nedendir bilinmez. ..ve bu bilinmeyenlik sıkar insanın canını, kalbine öyle bir saplanır ki acı, tarifsizdir!
Kimi zamanda akar yaşlar, bilirsin neden, niye diye. O zaman dersin bilmeseydim olmasaydı…
Hangisi iyidir? bilmek mi, bilmemek mi? Nedensiz mi nedeni olan, gözyaşı mı? Her ikisi de acıtıyor içini ama nedeni olan daha mı kötü? Yapmak istediklerini yapamadığın, sinirlendiğin üzüldüğün şeylerin üstesinden gelememen mi ya da gelebilecekken fırsat tanınmaması mı ya da büyüğündür ya da küçüğündür ya da “hayat bu mu” denildiği ya da dediğin anlar…
Peki ya doğru olan ne? İçimden gelen yanlış da olsa doğru da olsa onu yapmak mı? Yoksa yanlışsa, düşündüğüm doğrusunu söyleyenlerin dediğini yapmak gerekir mi ya da ne olursa olsun bu benim yanlışım deyip de bildiğini yapmak mı?
Bazı şeyleri sorgulamak gerekiyor mu? Yapılanlar var acısını çekip gidenler… Fakat ardında mirasçıları var! Ne yapmalı? Zamanı bekleyip gelmelerimi yoksa gelmeden bizim gitmemiz mi? Gelseler de gitseler de içimizde kalan gidenin ardından içimize yer edenler ne olacak? Bunu içimizde nasıl bastıracağız? Bastırırda ansızın tekrar yerinde kımıldanırsa bastırılmış duygular peki o zaman ne yapmalı?
Nedensiz dediğimiz gözyaşlarımızın nedeni derinlerde sanırım… O anda farkedemediğimiz bir yerlerde düşünmek istemediğimiz olayları yaşananları tekrar düşününce içimizi hem kızgınlık hem de hüzünün var olduğu akla gelince ne yapmalı?
Kaybettiğimiz değerlerin farkına sonradan vardığımızda çektiğimiz sonrasında çekindiğimiz, kendimize bile itiraf edemediğimiz duygular, içimizi ısıtan sevginin varlığını kızgın olduğumuz anlara değişmeli mi?
Cevabı nedir?
Zaman zaman bilmediğimiz gözyaşlarımız gizli kalmış duyguların açığa çıkması mı?
ÖZLEM ÖZKAN 24 Eylül 2009 00:36
