Bir akşam
Sessizliğinde
Yağmurun hırçınlığı
O kadar
Barizdi ki atık
Şaşkınlık gayri kabildi
Söz
Dinlemesi
İmkânsızdı öyle
Fütursuzca akıyordu
Kızmıştı
Sanki bir kez
Toprağa
Hiddetini kusuyordu
Akıtıyordu
Ancak
Bu semt
Gece konanların
Mekânıydı
Açlık
Ve sefillik
Hat safhada,
Hastalık revaçtaydı
Sahipsiz
Olan çocuklardı
Hiç dirençleri kalmadı
Gözlerden
Akan yaşlar
Sakindi
Yağmurun aksine
Bu sabiler
Kızgın değillerdi,
Yalnızca çaresizlerdi
Anneleri
Evlerine dolan
Yağmur
Sularını atarken
Çocuklar
Kıyafetten arîlerdi
Tenleri
Büzülmüşlerdi
Elerinin tersiyle
Burunlarından döküleni
Çaresizce silerlerdi
Telaş
Hat safhada,
Karanlık pek yakında
Soluyan şahindi
Masum
Yüreklerin
Takipçisi olan
Hissiz avlanandı
Yaşamak
Adına kovalayandı
Kaçanı anlamayandı
Var
Olmak adına
Canı pahasına
Şefkati unutanlardı
Nihayetinde
Hepside birer candı
Yaşamak için vardı
Yaşatan,
Bilinmeyenler
Esrarında
Bulunan bir inançtı
Çaresizlikte
Çok yaklaşılan
Varlıkta
Unutulan imandı
Zülcelaldi
Hâkimi mutlaktı
Rahmetin sahibiydi
Kimdi
Nefis kadar
Önemsenmeyen
Acı kadar
Bilinmeyendi
Oysaki
Halk edendi
Kuvvetin yegâne
Sahibiydi
O hep verendi
Neden
Bir musibet versin
Neden bunu dilesin
Sadece
Bir ders verendi
Erteleyendi
Mühlet için
Şefkati serendi
Her şeyi bilendi
Zerrelerin
Tek sahibiydi
Güzellik için
Bahşeden güzeldi
O verendi
Aşkın öznesiydi
