Nankör kedim,
Sen benim yüreğimi,
O narin patilerinle parçalayan;
Sen benim beynimin,
Çalışmak için seni bekleyen yarısını yiyip yutan;
Sen benim,
Bedenimi bir seferde sindiren;
Nankör kedimsin benim.
Şimdi beni bitirdin,
Yalanıp terkedip gittin.
Ben ortada kalan,
İskeletimle hala,
SENİ SEVMEYE DEVAM...
Keşke, artık yırtıcı;
Ama, sadık bir köpek olsan;
Keşke, geri gelipte,
Kalan kemiklerimi de yesen.
Ben de huzura ersem...
Nankör kedim benim.
Hoşuna giden yerlerimi yok edip;
Kemiklerimi bırakma geri.
Döngel,
Hem de yırtıcı ama, sadık bir köpek gibi.
Kalan kemiklerimi de ye emi.
