- I -
hayatıma kattığım son insan değil belki, ilk değil zaten; ama biryerlerden sanki çok bildiğim bir şarkıyı ilk kez dinliyormuşumcasına aldığım zevki duyumsuyorum yeniden. belki yine yaramazlık yapmak geçti içimden belki de zaten hayatım bir oyunun kendisi. bilmek istemediğim şey, hayatımı nasıl yöneteceğim. sadece yapmak istediklerimi yapmak ve beceremeyince çocuk gibi mızmızlanmak içimden geçen.
aşk: yatırımlarımın en dönüşümsüz ve batık olanı. bir gemiyse eğer, içinde olamayacağım, bilet bulamamacasına, veya sahile vuruk bir sandalın kırık küreklerinden yardım dilenemecesine yaşattığım sancılar toplamı. bir oyuncak kadar vazgeçilmez, ve bir okadar kırılmaya meyilli korkak düşünceler.
yaramaz bir çocuğun aşka neler yapabileceğini anlatmak isterdim, belki de anlatabilirdim, ama nedense yapmak dahi gelmiyor içimden. içinden çıkılası bir durum olsaydı eğer tarif etmek isterdim, nedense ben bile çıkamıyorum içinden.
onu bir yorgunluktan sonra sevdim, o yüzden olabilir geceleri özlemem. yüzünde hep tuzlu birşeyler yemişcesine sarsak ve yangın ifdesiyle oturur cümlelerimin ortasına. gitmesi için elimden geleni yapsam da anlamak mı istemez, yoksa gerçekten anlamaz mı bilmem, cümlelerimi bitirmemi bekler, tüm beceriksizliklerime rağmen.
- II -
.
.
.
uzardı hayaller. düşler kurardım içimden. düşünmek bile istemezdim bir gün kalkıp gideceğini, ama şimdi kayıp gidiyor elimden. tutmayı mı bilemedim yoksa hiç tutmadım mı bilmiyorum. bir paradoksun ortasında ters dönmüş bir aynada bıraktım herşeyimi yeniden.
içimde kalan bir umuttu, belki bir limandın serkeşliğime. sadece gelip geçerken hanımdan, sırt verdin devrilgen direğime.
giderken yanına aldıklarınla boşaltırken hayatımı; mutlu olman dileğimle...
