Mezarlıkta yürüyorum ve hissiyatımı kaplayan bir hüzünle etrafıma bakıyorum.
Can’ı dikili sütunlar, canan’ı yazılı satırların anlamlı kılmadığını görüyorum.
Hayatı terk etmeden yaşanılan anıları asla yansıtmıyor.
Hiç biri yaşanılanları anlatamıyor!
Bakıyorum etrafıma üç, beş dikili taş ve gelen ziyaretçilerde sükûnet ve derinlere dalmış bir baş ile tefekkür kulvarında adımladıklarınını görüyorum.
Arzın stadında oynayan ve gülenlerin, yaşamanın manasını bildiğini iddia edenlerin, bilenlerin, bilmeyenlerin farkı var mı diye bir kez daha bakıyorum lakin göremiyorum.
Gözlerimin terbiye muhtaç olduğuna inanıyorum.
Silinmezlerin abidesine bakarken, hayatın cilve ve çilelerini hazır bir roman olarak karşımda buluyorum.
Mahlûkatın içinde yaşamış bir insan şimdi kabirde neler olacaklarını beklerken yine asliyeti hatırlıyor.
Mezarlıkta bitap halim ufkumu sardı ve sarstı,
Dünya ve nimetlerini, beni, ben olmaktan alı koyan sebeplerini, bir anda sorguladı!
Nedametimi ve hislerimi silkeledi fakat nafile!
Zahir her zaman sanki bir ahtapot gibi sararak kendi görevini ifa ediyor.
Lakin açziyetimin hıçkırması kifayet etmiyor.
Mustafa CİLASUN
