Gözlerin bana değerdi
ve
sonuna kadar açılırdı kanatlarım
şimdi aralık bıraktığın
eski bir kapı gibi
gıcırdıyor içim
kararsız
huzursuz
tutunduğum yerlerden söksem kendimi,
yıkılıp kalırım olduğum yere
gürültü
ardından sessizlik sadece
ve belki de unuturum
gövdemdeki izlerle
anahtarsız kilitleri...
unuttum işte diye kandırırım kendimi
geceyle birlikte hep koyulaşır keder...
