Benim gönül hanem damsız
Kumrular bile yalnız konar balkonuma
Onların tüylerinden yastık yaparım
Ama hep tek kişilik
Sonra gözlerimden sağanaklar boşalır üzerine
Sırılsıklam olur her odası her hücresi
Yüzerler içinde gönlümün sahipleri
Tüylerden kanat yapıp uçar giderler
Ama hep bensiz
Bir kendimi sindiremedim yıllardır kendime
Kimler geldi geçti içimden
Hepsi bir parça alıp götürdü benden
Sonunda ben bensiz kaldım
Yastığım da artık mahrum bedenimden
Uyku yok bana bundan sonra
Sığındım gözlerimi dinlendirme yalanına
Ben artık sadece kumrulardan medet umarım
Kumrular sevdiklerimi götürse de buna göz yumarım
Nedenini soranlara derim ki artık
Onlar benim en sadık dostlarım
Her gelişinde kendini bana emanet eden arkadaşlarım
Ve benim en sevdiğim onlarla doldurduğum yastığım
Sevdiklerimin hayaline sarılıp yattığım
