Yürüyorum. Biraz sessiz, biraz korkak adımlarla yürüyorum. Çünkü hiç bilmediğim bir yerdeyim. Attığım her adımda nereye basacağımı veya nereye varacağımı bilmiyorum. Ama yürümeye devam ediyorum. Çünkü burada kalarak vakit kaybetmek istemiyorum. ya da yürüyorum çünkü umudum var.
Midem bulanıyor. Korku, attığım her adımda midemden başlayarak bütün vücudumu sarıyor. Buna engel olamıyorum. Kim bilir kaç saattir yürüyorum. O kadar susadım ki yağmur yağsa da ağzımı açsam gökyüzüne ve o kadar acıktım ki "bir daha asla annemin yemeklerine 'ben bunu yemem' demeyeceğim" diyorum içimden.
Işıklar ne zaman açılacak bilmiyorum. Işık var mı onu bile bilmiyorum. Artık düzgün düşünemiyorum. Çaresizim. Geceleri karanlıktan korktuğu için koridorun ışığı açık uyuyan ben zifiri karanlıkta yürüyorum.
Ayak seslerimin yaptığı yankıdan mıdır bilemiyorum sanki bir şey beni takip ediyor. Emin olmak için biraz hızlanıyorum. O da hızlanıyor. Koşmaya başlıyorum. Ben koştukça o da koşuyor. Yoruldum. Ama durmaya vaktim yok. Ağlamak için bile vaktim yok. Biraz daha hızlanıyorum ve arkamdaki şey bana yetişemiyor. Artık adımlarımız farklı zamanlarda ses yapıyor. Daha fazla ilerleyemiyorum ve duruyorum. Ensemde bir nefes hissediyorum. Korkuyorum ama korkunun bana bir faydası yok. Çünkü bağırsam bile bana yardım edebilecek kimse yok.
Düşünmek için gözlerimi kapatıyorum. Hayatım bir film şeridi gibi gözlerimin önünden geçiyor. En mutlu anılarım, en üzgün zamanlarım, beni kahkahaya boğan günler, burnum kanayana kadar ağladığım günler...
Buradan kurtulmak zorundayım. Daha okumak istediğim bir üniversite, daha seçeceğim mesleğim, yeni bir evim, beraber yaşlanacağım bir ailem olacak. Henüz tanışmadığım dostlarım için buradan kurtulmak zorundayım.
Tüm cesaretimi toplayıp arkama dönüyorum. Ellerimle yokluyorum ama orada kimse yok. İstemsizce gülmeye hatta kahkaha atmaya başlıyorum.Yola devam etmek için önüme döndüğümde bir çığlık duyuyorum. Sanki benim yaşlarımda bir kız çocuğunun çığlık attığını duyuyorum. Çığlığın geldiği tarafa koşuyorum. Birden ışıklar yanıyor. Birden aydınlığa geçince kamaşmış gözlerimi ovuşturuyorum. Gözlerimi açıyorum ve...
İşte odamdayım. Her şey bir rüyaymış. Demek ki neymiş? Gece uyumadan önce korku filmi izlenmezmiş. Yatağımdan kalkmadan önce kucağımda açık kalmış olan laptopa bakıyorum. Yarıda kalan filmi kapatıyorum. Bir yudum su içmek üzere mutfağa gidiyorum.
...
YZ
