ne de
inanmıştım
ne kadar
da güvendim
terketmez
beni
diye
çocukluk
işte...
düğmeleri
simsiyah
elbisesi
kar beyaz
annemin
ördüğü
son
şal
boynunda
bir süpürge
tuturduğum
çaktırmadan
nasırlı ellerine
kömür
gözlü
bir adam
güneş açtı
istemli
istemsiz
bir teslim
vedâ niyetine...
gördüm
onu
en son
tertemiz
bir
tas
su
yükseldi
deli
derin
bir
mâviye...
