hayat...
merhaba arkadaşlar uzun zamandır birşey yazmıyordum. kendimi karanlığa hapsetmiş gibiydim ki hala o hapisten kurtulmuş değilim ya...
kısaca bir özet geçeyim:
şuan lise son yani 4. sınıftayım öss'ye hazırlanıyorum aslında hazırlanıyorum denilmez benimkine.herkes vızır vızır test çözüp kitap okurken ben penceremin kenarında durmuş gündüzden geceyi, geceden gündüzü izliyorum. o kadar yorulmuşum ki dışarı çıkıp temiz hava almayı bile kendime haram görüyorum. kendime bir gelecek hazırlamak için uğraşmıyorum bile.şansıma güveniyorum belkide.umarım şanşlı olurum...
hayat yaşanılması güç fakat yaşanılması mecbur birşey ama ney? bunu bende bilmiyorum
hayatın tam olarak anlamını bilmiyorum.
ya sevgi !
insan sevince kendinden geçiyor gözü kimseyi görmüyor.ne yaptığını bilmiyor.
ama ne olursa olsun mutlu oluyor bende mutluydum bir zamanlar ... severken.
hala seviyorum ama bir zamanlar karşılık gördüğüm aşkımı şimdi tek taraflı yaşıyorum sizce bu ne kadar adil?
bir insanı kendinizde çok seviyorsunuz,değer veriyorsunuz,onun bir damla göz yaşı uğruna dünyayı yakmayı göze alıyorsunuz,o canınızdan bir can oluyor...
ama günün birinde çekip gidiyor.
kendince haklı ama size bahane gelen sebeplerden dolayı
ve bir anda kararıyor hayatınız...
günlerce ağlıyorsunuz,hep anılarınızı taze tutmak istiyorsunuz...
bazen hiç uyumuyorsunuz..bekliyorsunuz...
iki insan arasındaki en önemli değer ne saygıdır ne sevgi en önemli değer güven'dir...
güven herşeyin temelidir.o olmayınca ne arkadaşlık ne aşk ne iş olur hayatın kuralıdır denilebilir.
yıkılan gururlar, gözden düşmeler, düşünceler,
bide hayaller
en güzeli de hayallerdir.. insanın yaşama tutunmak için kurduğu, kendini iyi hissettiği hayallerdir.
hayal kurmak bedava değil mi?
hem karanlık dünyada yaşa hemde toz pembe hayal kurmak için uğraş.
söylediklerimden hangisi adil bu yaşamda ya da adil olmayanlar ne?
niye susuyor insanlar, neden bir kapıları açılırken diğeri kapanıyor, kiminin yüreği yanarak gözünden yaşlar dökülürken kimi neden sevinçten ağlıyor?
sorulması ve cevaplanması gereken o kadar çok soru varki aklımda .. akıllarda...
ses ...
bazen bir ses yaşama bağlar insanı,
bazen bir gülüş,
bazen bir dokunuş umutlandırır,
bazen hayat mavi'dir bazen yeşil...
söyleyeceklerimi bir türlü toplayamıyorum içim o kadar dolu ki, acım o kadar büyük ki..
insalar birbirlerini sevsinler,
kimse kimseyi üzmesin,yıpratmasın,
güvensin herkes kendine ve karşısındakine,
kimi adım atarken düşünsün, kimi attığı adımın sorumluluğunu taşıyacak kadar cesaretli olsun.
hayat ne kadar acımasız, soğuk, hüzünlü olsada herkes dik durabilsin..
geç olmadan farkına varılsın bazı şeylerin...
Bazı insanlar kaderlerini kendileri yazar , bazıları ise yazılan kaderi yaşar...
ama ortak bir nokta var ki : her iki kader de umut etmeyi bilir güçlü olmak için iki elin yukarıda olması gerektiğini bilir.....
mutlu olmamız dileğiyle.................................
