Düşlerimiz kadardı özgürlüğümüz...
Her kimi sevdiysek dahil ettik düşlerimize.
Gülüyorduk, ağlıyorduk çocuklar gibi.
Şiire sevdamızdı o en ince kalp sızımız...
Katranla yazdığımız satırlar da oldu hani.
Ölüme meydan okuduk her dizede!
Saymadık kaç güneş battı zemheri ayazında...
Kaç mevsim göç etti öyle sessiz, öyle kimsesiz...
Gözlerimiz ufukta, hep şafak bekledik.
Efkarımızla sarhoş oldu, dayanamadı gün.
İlk akşamdan yine karardı gece,
Alev aldı bu yüzden;
Kalemimizden düşen her isim, hece hece...
Oysa mutluluğa dairdi bildiğimiz tüm şarkılar.
Tutamadık, kuş olup uçtu nefesimiz, yine isyankar!
Şükür ki hala cebimizde bir kaç şiirlik umut var!
Yoksa şair düşlerinden yorulur mu? ? ?
Bin can taşıyor diye yüreğinde,
'İNSAN DÜŞLERİNDEN VURULUR MU? ? ? '
