Sessiz her yer yoksun tribinde en ağırdan yaşanan yoksul yalnızlık..nerdesin sorusunu sorabilecek akıldaki eliminasyon sisteminden sonra kimse yok ..acı keder üzüntü gibi adlandırılan yaşanbaz kotu diyalektler tam çığırlar açıklığında.ama belki iyi olan kederdir de kotu olan mutluluktur! nerden bilebilirsin ki ..en basını bile bilinmeyen bilim tarafından bulunmaya çalışılan, bir yerden oksuz çocuk gibi kalmamaktan arındırıcı bir tonla dogma sanılan din unsurlarında dolaşmak yada sorgulamak umarsızca ilk nerden geliyor duygu adlandırmaları ..sonunu bile getiremediğimiz basit cümleleri düşüne durmadan kapkara bir beyazlık arar olmuşuz..biz!komik dimi biz bile kim bilmiyorum.insanlık dağarcıklı bir dil bazında tamlalar yapmaya çalışa dursun adlandırma sanatı icra görsün yaşananlar sadece akıp gitsin nehir sesinde çığlıklar sadece kuş cıvıltısını monoton ses dalgası sanrısında yasayanlar efendileri olsun bu geçmiş geleceğin.sancılar ağrılar evet çok fena dimi..anlık yakarışlar gibi.iç oluğun insanlık sızdıra sızdıra boşalmış kan ağlar hale gelmiş kızından olgundan insan. Göz kapakları kapandığında kapkara düşler uzakta olmaksızın beynini kemirirken sen yalnızca göz aralığından yorumsal küçümseyici bakışlar at.at ki içinin adiliği artsın.belki çok biriktireçli yaşangaç olan bedenin bir bokuda en olumsuz manasında küçük olumluluklar yapagorur en azından.beyin kıvrımlarının çokluğu seni zeki kılıyorsa sen niye bu kadar düzsün.ve kıvrımlı insanlara acınası yokmuş davranışındasın…
