DUYGULARINI ALDIRAN ADAM İLE SÖYLEŞİ -1
Saatim 23.16. Benim tabirimle kaotik karmaşa içindeyim sanırım .Seninle biraz sohbet etmek istiyorum,tabii müsaadenle...
Sebebini bilmiyorum ama burun kemiğim sızlıyor şu anda. Annem sinüzittir dese de pek inanasım gelmiyor açıkçası. Zira bu romatizma mı ki ardından yağmur gelsin. Gözlerim yağmur bulutlarının toplanarak dünyayı kararttığı gibi,çöktü duygularımın tepesine. Aman Allah'ım bu da ne! Sisli bir perde çekildi gözlerimin önüne. Sanırım yavaş yavaş çiselemeye başlayacak . Ve evet ben çene yorarken,ne çiselemesi bardaktan boşanırcasına başladı,biraz bekle lütfen duygularım yeterince ıslandı bari sel olup gitmesini engelliyim.
Bütün suyu çekmiş duygularım,en dipteler maalesef. Bir cambaz misali selin üzerinde yürüyorum sanki. Elimi uzattım en dibe,bir el tuttu elimden. Sıcacık,birden lise yıllarımı anımsadım.. Evet bu eli tanıyorum ben. Erkekler ağlamaz derler,tam bir zırva... Beni hayatımda annemden uzak kalmanın dışında ilk defa ağlatan kişinin eliydi bu. Hayatımda aşkım dediğim ilk kişinin eli... O sırada yağmur şiddetlendi tabiatıyla ...Çok sevmiştim ama çok da üzülmüştüm onunla. Uzaktık birbirimize , göz görmez gönül katlanır derler ya. Aynen öyle. Gönlüm çok da iyi katlanmış aslında. Ben böyle düşününce avucumdaki el kayboldu ,hatıralarıma girmeyi kendisine fazla görmüş olacak,kaçtı birden...
Neyse geri kalan hatıraları kurtarayım bari. Tekrar uzattım elimi dibe. Bir fotoğraf geçti elime,ben ve şimdiye dek en çok sevmiş olduğum kişi ; sarmalanmışız,dudak dudağa...Bir şimşek ve yağmur ısrarlı. Yağmur yağdıkça 'ben neymişim' diyesim geliyor içimden. Burada da sanırım ben onun hatıralarına girmeyi hak etmiyorum...Zira insan en sevdiği kişiyi neden terk eder? Bunun bir sebebi olabilir mi sence?Bence yok ve ben bu aptallığı yaptım. Aman ha,ara vermeler falan olur. Sana bir dost tavsiyesi 2 kere düşün. Sonra benim gibi ıslak haydutlara dönersin.
Asıl konuma gelirsem,benim dünyamda aşk oldu. Şu aşk lafını da hiç sevmem. Ben sevi diyim şuna ya. Ben de sevdim arkadaş ama kader vermedi,yağmurlar yağdı hep ben çıplakken üzerime.
Hani sorulur benim de sebebim,ben de Ahmet Kaya'dan da bir alıntıyla şöyle anlatırım kendimi...
''Gençliğimi kimse bilmez
Sakallarımdan çocuk kokusu,ağzımdan ayışığı fışkırır benim
Ceketimi yağmurlara astığımdan beri
Tehlikeli şiir okur,dünyaya sataşırım ben''
Bir duygu sömürüsü olarak algılama,ama ben hep yalnız büyüdüm. Kimseyle konuşamadan,dertleşemeden ve de kimseyle yakınlaşamadan. Dolayısıyla büyüsem de bir yanım hep çocuktur benim. Yağmurlar hiç bırakmaz peşimi. Ben de yağmura kafa tutuyorum artık.
Yağmur fena çarpar insanı,bilemeden sebebini ,üşümeye başlarsın. Sığınacak birini ararsın bulamazsın. Yağmur seni böyle gördükçe iştaha gelir Karamsar olma,sen bulabilirsin belki. Ama ben bulamadım. Pek iç açıcı birisi değilimdir kusuruma bakma ama,hayat insanı şekillendirdi benim dünyamda...İnsan ,hayatı şekillendirmeyi boşver,hayatının nereye gittiğini bile bilemez kanımca.
''Sorulur karanlık sebebim
Vurulur mülteci kederim
Korkarım dönmez yüreğim ''
Bu halimin sebebi sorulursa,her şeyini kederlerine bırakmış olan ben,yalnızca şu cevabı verirsem yeterli olur kanısındayım.
''Duygularımı aldırdım artık,ve sanırım bu durumun bir geri dönüşü olmayacak...''
