buz tutmuş artık kalbimiz
tepkisiz kalmışız olan bitene
dilimiz varmaz olmuş
o iki kelimeyi söylemeye
biz olan sözler tükenmiş
ayrılmış yollarımız
kendimize söylemeye utanmışız
ben çekip gitmeni kabullenememişken
sen çoktan yolun sonuna varmışsın..
"neden" diye başlayan sorular sarmış dört bir yanımı
ağzını açıpta tek neden söylememişsin giderken
kendimizi tükettiğimizi anlayamamışız..
biz olan değerler önemini yitirmiş
adı kalmış sadece dilimizde..
söylemeye korkar olmuşuz
bir duyan olur diye..
ayrı yollara girdiğimizde
çıkış yolunu bulamamışız
"yardım et" demekten çekinmişiz..
bir adım daha atmaya cesaretimiz kalmamışız
zamanın gösterdikleriyle yetinmişiz...
arada arkamıza bakarak ileriye doğru ilerlemişiz
mutluluğu hayal etmişiz
birbirimizde bulduğumuz mutluluğu aramışız yollarda...
sonu belli olmayan yolda
"yol arkadaşım ol" demeye dilimiz varmamışız..
korkmuşuz karşımıza çıkan engellerden
"gel kurtar beni bu çıkmazdan" diyememişiz birbirimize..
sessizlikte ağlarken
"gel yanıma hiç bırakma beni" diyememişim sana
"ihtiyacım var sana,o sıcacık kollarına" demeye cesaret edemedm bir kez daha
ama "gitme" dediğimde bakmadın ardına
nasıl cesaret edebilirdim ki sevdiğim??
