" Serin bir hava vardı. Belki herşey için çok geç, belki de herşeyin yeni bir başlangıcıydı. Soğuk esintiyi iliklerine kadar hissetmek ve bilmek bişeylerin değişik bir yöne doğru ilerlediğini umarsızca... Ne yapmalı?!??
Neler olacaktı hayatımda, neler olmalıydı? Yanıtları varmıydı bu soruların, yoksa sonu gelmez bir labirentmiydi bu bana yaşamın getirdiği?"
Yaşamın bazı dönemlerinde hepimiz sorarız bu soruları kendimize. Tanımış olduğum her insanın yaşamın bazı bölümlerinde bu soruları kendilerine sorduklarına şahit oldum, itiraf atmeliyim ki zaman zaman ben de kendi kendime" ne olmalı, nasıl olmalı, ne yapmalıyım şimdi, nasıl yapmalı, nerde hata yaptım, şimdi ne olucak diye çoğaltılabilir " sorular sorarım. Aslında ne garip belki de milyonlarca insan aynı anda soruyor bu soruları kendine, aynı anda yaşıyorlar belki bu dönemleri ve aynı anda atlatıoyrlar, atlatıyoruz...
Yaşam şartlarının o gün bize neler getireceğini bilemiyoruz hiçbirimiz, bir de bakıyoruz pat diye öyle bir duruma gelmişiz ki çık içinden çıkabilirsen. Böyle zamanlarda ne yaparız? Sanırım pek çoğumuz en yakın arkadaşımızı arar, çağırır ve ağlaya ağlaya dertleşiriz. Bazılarımız da yalnız kalmayı seçer kendi kendimize atlatmayı seçeriz. Ama her zaman en akılcı çözüm kesinlikle biriyle paylaşmaktır yaşadığımız zor anları.
Paylaşmanın bize verdiği en değerli yardım teselli görmek ve dolayısıyla daha kolay atlatmaktır zor geçiş dönemlerini. Zaman zaman hepimizin teselliye ihtiyacı olduğu gerçeğini kabul etmeli. Çok önemli bir değerdir paylaşmak, paylaşabilmek bana göre. Bence bunu herkes yapmalı, en azından denemeli, başımıza gelen iyi olaylar paylaşılabilindiği gibi kötü olanlar da paylaşılmalı. En azından denenmeli, hiçkimse geç kalmış değil birşeyler paylaşmaya. Deneyin ve deneyince bana hak vericeksiniz. Bakın o zaman sizi serinliğiyle donduran esinti içinize rahatlık vererek tatlı bir melteme dönüşücek...
