Sessizliğim, geceye ortak
Sensizliğim: ölüme ..
Böyle düşünürdüm sensizliğin ilk sancılarında,
Yine sensizliğin ilk günleriydi
En çok kalbimi acıtan.
Gittiğin günden sonra her gün o Cuma'ydı
Hüzün Cuma, günlerce ..ve saymadım kaç yıl
hep Cuma'ydı ..
Artık günlerin bir ismi var
Senden öncesi gibi,
Seni hiç tanımamış gibi doğuyor sabahlar
Ve hiç seninle düşlerimiz olmamış gibi;
hayallerim var.
Özlemiyorum da artık,
Bu şiiri yazarken sensizliğe,
Kanamıyor parmaklarım.
Herşeyi hep sensizken yaptım ben,
Gerek yoktu bu acıyı daha fazla yaşamaya.
Güneşli bir Cumartesi'ydi senin asıl ayrılışın.
Cuma'ları iç geçirmiyorum artık.
Umudu keseli çok oldu,
Yalnızlığın baharı geldi,
Bu kaçıncı bahar, kaçıncı yokluğun.
Boşver yazdıklarımı,
Boşver ölümü.
Aşk diye bir şey yok,
Madem ki yoksun, aşk da yok.
Bugün de Perşembe, gecenin on bir elli dokuzu.
Yarın, yani Cumartesi(!),
Sana inat, sensizliğe inat
Mutlu uyanacağım sabaha.
Herkes biliyor seni unuttuğumu ..
-=-
31.Mart.2oo4
