Adının her harfi tarihin suretiydi belleğimde: zamansızlaşan destan yankısı ..
Jazzsal ritimlerin çıkmazında düzensiz imgeler sarıldı ,
acıyı perdeledi haplanmış cinnetler
Ve
Bukowski’ye dair ağıtlar yakmanın gereksizliğini anladı kavimler göçüne şahit bedenin.
İşte
aşkın tanımı bu yalnızlıkla anlamlandı sonunda ...
gözlerin
devinim kaybettirdi şiire
Rahatsız etmiyor artık komşuları oynadığımız kabuslar
Ama
dayadık merdiveni boşluk krallığına.
Şimdi
Sarhoşsun hatırlamazsın ne yaptığını
üç harfe indirgenen adın kalsın tenimde,
bir de akrebi bırak bu geceye
Yaşanan ülser sancıları ne kadar bağlar hayata bizi?
ölümün maskeli yüzü: intihar,
sıra sende
soğut cigarayı ...
