Soğuk ellerini tutardım, ellerim üşürdü . Birazcık ısıtabilseydim ellerini. İçimdeki sevgi yetmezdi ellerimin sıcaklığı da. Hiç konuşmazdık. Yalnızca ellerim ellerine sevgimi anlatmaya çalışırdı. Anlar mıydın, bilmiyorum. Hiç söylemedin. Ama bir gün anlarsın diye her Pazar günü saat ikide gelir, koltuğunun yanında diz çöküp ellerini tutardım. Bana bir kez olsun dönüp bakmadın bile. Ben kimim, niye geliyorum, ne istiyorum hiç sormadın. Sorsan bile cevap verebilir miydim, onu da bilmiyorum. Hep o ifadesiz gözlerinle pencereden dışarıya bakardın, bahçedeki çitlembik ağacına. O ağacın senin için ne anlama geldiğini öyle merak ederdim ki. Ama sormaya cesaret edemezdim. Aslında konuşmaya cesaret edemezdim. Konuşsam, aramızdaki o büyü bozulacaktı sanki. Sessizce oturur, ellerini tutardım.
Ah, biraz olsun ısıtabilseydim ellerini. Ellerim üşüyene, ayaklarım uyuşana kadar otururdum. Sonra yine sessiz, geldiğim gibi yalnız, evime dönerdim.
Eve gelince bir süre karanlıkta oturup pencereden dışarıya bakar ve orada olmayan çitlembik ağacını düşlerdim. Senin yaptığın gibi. Ama senin o çitlembik ağacında ne gördüğünü hiç göremezdim. Bütün hafta evde, işte, sokakta aklımdan hiç çıkmazdın.
Sonra yine Pazar günü gelir, saat ikiye kadar heyecanla sana geleceğim anı beklerdi. Öylesine alışmıştım ki bu düzene. Sen de beni bekler miydin, özler miydin acaba. Bazen bir hafta gelmesem, fark eder miydin diye düşünüyorum.
Geçen Pazar çok hastalanmıştım, neredeyse gelemiyordum. Ama yine de dayanamayıp gelmiştim. Ziyaretlerimin senin için bir anlamı var mıydı, yok muydu umurumda değildi. Benim için bir anlamı vardı. Yaşamımın neredeyse tek amacıydı. Yalnızca Pazar günleri saat ikide sana gelmek ve ellerini tutmak için yaşıyordum. Bir de , bir gün ellerini ısıtabilme umudum vardı.
Bilemezdim, hep daha çok zamanımız var sanıyordum. Şimdi boş koltuğunda oturuyor ve senin gözlerinle çitlembik ağacına bakıyorum. Orada ne gördüğünü yine bilemiyorum. Yalnızca bir tek düşünce var aklımda. Ne dersin, bir gün ısıtabilir miyim ellerimi.
