hiç bilirmisin sen
yalnızken karanlık ne kadar çöker insanın üstüne,
bilemezsin,
çünkü sen ne benim kadar yalnız oldun,
ne de karanlık çöktü ğöğsüne,
yalnızken en bıçkın delikanlılar nasıl yatar bilirmisin,
annesinin rahmindeki cenin gibi desem,
belki sadece parmağını emmez,
bildiğini sandığın, kesinliğine emin olduğun şeylerden korktunmu sen hiç,
kaçtığın bütün o yerlerden, bütün o kişilerden,
kaçtığın yere götürmedin mi anılarını,
yazın en kavurucu gününde, ustura gibi kesen bi soğuk yaşadın mı mesela,
sakladın mı kendini hiç yatağına,
çarşaf altına,
iki parmağınla araladığın delikten nefes almaya çalıştın mı?
utandın mı sonra bu yaşta bu kadar korkak olduğuna,
yalnızlığın verdiği korkudan tiksindinmi,
gündüzleri kanatlarını gere gere yürüdüğün yollara anlatabilirmisin,
geceleri ürkek bi ceylan olduğunu,
bırak sen onu bunu da,
kendine itiraf edebilirmisin yalnızlığının sebebini,
sen gündüzlerin kartalı, gecelerin ceylanı,
hala onu unutmadığını,
sarıldığın yastıktan başka kimseye anlatamamanın ne demek olduğunu bilirmisin
hele onu de bana...
ne demiştin hatırla,
bedenin ne kadar kirlensede,
alnının en mahrem yerini sakla bana,
acaba başka dudaklar değmişmidir o noktaya diye ağladın mı?
ondan haber ver bana...
