Gönlümdeki sızıya nakış oldu da nilgün
Ruh bedenden ayrıldı sandım ben o minvalde
Gece şeb-i yeldaydı karardı tamamen gün
Hüzne giriftar oldum gönlü kırık bir hâlde
Sustu o demde keman ney tambur cümbüş ve ut
Bir hazin hikayenin mimarı oldu nilgün
Başımda döndü durdu firak renkli bir bulut
Oldum aşk ikliminden gam diyarına sürgün
Unutmak kolay değil hatırlar yığını
Bu sürgün hikayesi ebedi iflah etmez
Nilgün ateşe verdi tüm çeyiz sandığını
Bu yangından çıkmaya benim sükutum yetmez
Yâr bir vefa yoksulu ben aşkın çerisiyim
Ne kalemimde derman ne gözlerimde fer var
Kendi hâlinde mahzun çaydanlığın isiyim
Sevgili sanıyor ki kendisine zafer var
Oysa büyük yenilgi ağıralayacak onu
Beklediği zaferin rengi sükutu hayal
Cenneten kovulmaktan beter olacak sonu
Hasrete güfte yazmak bend e değişmeyen hâl
Ankara, 20.01.2018 İbrahim Kilik
