Günlerden Cuma,ayrılığın ilk haftası.Sanki bir yüzyıl geçti görüşmeyeli.Bir ömür gitti.Sensizim,yalnızım,hemde yapayalnız...Artık sokaklar ağlıyor;sen yoksun diye.Sadece sokaklar mı?Hani sana çiçek aldığım o çiçekçi kız varya,işte o da sordu seni.Artık yok,dedim.Artık öldü O,deyince.Dayanamadı ağladı.
Gittiğimiz yerlere artık yalnız gidiyorum.Artık rakımı da yalnız içiyorum.En azından dırdırını çekmiyorum.Ne güzel işte.'Fazla içtin,yeter'diyen yok artık.Artık özgürüm sen olmayınca.Sensizlik zor!Bir o kadar da acı!
Takvimleri koparıyorum.Tek tek sayıyorum günleri.Sensiz hergünümü yazıyorum.Sensiz geçen saatlere lanet okuyorum.Artık yanagımı okşayan,sırtımı sıvazlayan,elimi sıkıca tutan hiçkimse yok artık.
Sen yoksun!Buna inanmak o kadar zor geliyor ki.Kolay olmadı,kendimi avutmam.Her rüyada seni gördüm.Her gece senin yıldızını seyrettim,sırf senin için.Artık kanayan yerlerime tuz basıyorum.Garip gelecek sana ama;geceleri yatarken kapıyı hep açık bırakıyorum.
Belki gelirsin diye...
