(cba)
Hastanenin leş gibi kokusunu istemesem de içime çekiyorum.Nöbetçi doktor ve hemşirelerin ayak seslerini yavaşça dinliyorum.yüzüme çarpan soğuk havayla düşüncemden sıyrılıyorum.Kahretsin diye söyleniyorum.Pencereyi açık bırakmışlardı.Son bir gayretle bacaklarımı hareket ettirmeye çalışıyorum.sanki bir şey farkedicek gibi.sonuçsa kocaman bir hiç.2 yıl önceki kazada bacaklarımla bütün bağlarımı kopardım.ayak seslerini duyunca sesleniyorum.hemşire hanım diye seslenmemle açılan kapının sesi bir oldu.efendim dedi güzel bir ses tınısı.pencereyi kapatabilir misiniz diye sordum.tamam diyip kapatıp gitti.annemin ayak seslerini duyuyorum.Buraya doğru geliyor ağlayarak.Kapıyı açtı ve bana sarıldı.Anne ne olur ağlama diyerek ona yalvarıyorum.tamam ağlamıyorum diyor ama hala burnunu çekerek ağlıyor.Kör olabilirim ama sağır değilim.Gözlerimi kapatıp uyumaya çalışıyorum çünkü bir tek o zaman her şeyi unutuyorum.bir tek o zaman mutlu olmak için uyumak istiyorum….
(yba)
Hastane diki hastalar yavaş, yavaş uyanıyor acil deki ağlamalar çoğu zaman feryatlara dönüyordu.doktorlar hızlı ,hızlı koridorlar da yürüyor ses kalabalığı son noktaya varıyordu.Bütün bu cümbüşün içinde küçük bir kız vardı.Kör ve yatalak.Annesine küstü sürekli ağladığı için.Babasını dargındı.o kazada ölüp kendisini bütün bu acılarla yalnız bıraktığı için.o daha 12 yaşında küçük bir kızdı.Kocaman acılara dayanan
