Bahar sabahları…
Islak bir güneş doğar, yıldızlı gecelerin ardından. Bir ferahlık kaplar içini, uykunun mahmurluğunu bir kenara bırakırsın. Üzerindeki gecelik gibi bir kenara çıkarıverirsin; belki bir çekmeceye hapsedersin.
Bir balkon, belki açık bir pencere, toprağın kokusunu getirir sana, canlanan doğanın, canlanan şehrin kokusuyla karışık. Bir nefes çekersin hayattan, bin ömürlük. Bırakmak istemezsin, içindeki canlanmış nefesi. Durulursun önce, sonra bir şeyler kıpırdanır içinde. Belki Kızılırmak coşar damarlarında, belki Fırat…
Sabah güneşini gözlerinde hissedersin; güneş gözlerinde tekrar doğar.
